Cruisen met de auto in de omgeving van Taitung.
Het hostel gebeuren was weer even wennen. Het ochtendritueel waarbij ze hun neus ledigen met het nodige gerochel, blijft toch moeilijk voor mij om te aanhoren wanneer ik mijn toastje eet als ontbijt. Maar ook dat hoort er bij tijdens mijn fietsvakantie Taiwan.
Vandaag wilde ik een scooter huren om zo naar de start van de trail naar de Lisong Hotsprings te gaan maar dat bleek niet mogelijk. Met een hagelwitte Toyota Vios dan maar de bergen in. Hier rijden is gemakkelijk, de nummers van de wegen zijn goed aangegeven en de bestemming staat in het Engels. Na 1,5 uur rijden kwam ik, na honderden bochten, bij wegenwerken uit. Tja, pech zeker. Maar ik zag een andere auto wel doorrijden dus vroeg ik (met gebaren) of ik ook door mocht.
Ilse trekt met de fiets door Taiwan. Lees hier het vervolg op deel 1 van haar avontuurlijke reis.
Lisong Hotspring
‘Natuurlijk, we zijn de asfalt aan het vernieuwen maar je kan er langs.’ zei de man. Ik maak van hun woorden mijn eigen verhaal, had ik dat al gezegd? Dus ik reed op mijn gemak verder maar 100m en een paar bochten verder was de weg volledig versperd. De mevrouw die de verkeerskegeltjes bewaakte wuifde me terug. Dit was dus de definitieve stop van mijn zoektocht naar de Lisong Hotspring. Jammer dat ik deze niet van mijn bucketlist kan schrappen maar niets aan te doen.
Een plan B had ik niet dus ik besloot om maar wat doelloos verder te rijden. Wie mij een beetje kent weet dat dat echt niks voor mij is. Wat een dag. Vrolijk werd ik er niet van. In het visitor information center kon de vriendelijke dame geen Engels maar ze had wel een nieuw toestel dat al haar zinnen kon vertalen. Tof ding maar ik was niet in New York en ook geen wild woman. Hilarisch wel maar veel info was ik niet rijker.
Vermoeid door het rondrijden in Taiwan
Door dat rondrijden merkte ik wel hoe moe ik was. Ik was dus terug op weg naar het hostel toen ik nog een bordje met het teken van een hotspring zag. Daar had ik via een andere weg al naar gezocht maar niet gevonden. Een laatste poging! Aan de parking zag ik mensen in de rivier zoeken naar de hotspring maar die vonden ze niet. 50m verder zag ik een auto aan de kant van de weg staan. Daar ging er een trap omlaag en via een touw kon ik afdalen langs een rots (klinkt spectaculairder dan het is) en daar waren ze dan, de hotsprings.
Halleluja! Er was alleen een ouder Taiwanees koppel. Toen ik het water inging zei ze: ‘leg je er maar helemaal in, zoals mijn man, met je hoofd op de steen’. Zalig! Heet! Er waren 3 poeltjes met heet water. Ze werden gescheiden van een rivier met fris water. De man bleef in de warmte, de vrouw wisselde af en zei dat ik dat ook moest doen. Ik ging dus naar haar toe en ging samen met haar aan de stenen hangen. De stroming was vrij sterk. Maar de afkoeling deed goed.
Nadien ging ik even aan de kant zitten. De man bood me 2 mini banaantjes aan maar ik bedankte vriendelijk, ik had echt geen honger. De mevrouw nam de bananen van haar man af en kwam ze brengen. Het was duidelijk wat ze wilde zeggen: Eet! Dus ik at een banaan. Ze kwam ondanks haar kleine gestalte zeer imposant over.
Noedels en chopsticks
Even later kwam Mik van de rots geklauterd. Mik is een Duitser die met de scooter Taiwan aan het verkennen was. 2h later vertrokken we samen aan de hotspring. Het was een heel leuke babbel over reizen, vooroordelen, bestemmingen, solotrips en verschil tussen soloreizen als man en als vrouw. Met een goed gevoel tankte ik de auto weer vol, bracht hem binnen en nam de fiets van het hostel naar het centrum om te eten. Ondertussen lukte het mij prima om die laatste glibberige noedel uit de soep te vissen met mijn chopsticks.
Taitung – Sun Moon Lake
Om iets voor 9 nam ik de TRA naar Kaohsing. Ik deed er 3 uur over om tot daar te geraken. Tijd genoeg dus om er achter te komen dat ik in een ander station moest zijn voor de HSR. Ik en details, het blijft een probleem. Ik had dus 30 min. om er te geraken. Met de auto (taxi dus) zou ik er 16 min. over doen. Ik spurtte dus de trein uit, voor zover dat gaat met een backpack van 17 kg op de rug en een dagrugzak van een kilo of 5 op de buik en zocht de uitgang en de taxi’s. Vanuit de taxi leek het een heel leuke stad te zijn.
David, die er 4 dagen rondgehangen heeft bevestigde dat ook. Staat dus op de planning voor mijn KrisKras-reis. Ik haalde trouwens met gemak de HSR. Je kan het vergelijken met de Thalys. Zeer comfortabel! De trein werd ook nog proper gemaakt vooraleer ik opstapte. Echt afgesloten met een bordje. Zeer netjes. Op een uur stond ik in Taichung. De bus naar Sun Moon Lake staat goed aangegeven en 10 min. later stapte ik de bus op. Door het gehobbel viel ik in slaap. De voorbije nachten waren niet zo geweldig. Gelukkig werd ik op tijd wakker.
Bij het uitstappen was het wel duidelijk dat dit een zeer toeristische plek is. Na het inchecken ging ik direct een fiets huren. Voor nog geen 3 euro had ik er één voor 27h. Het weer was goed dus daar moest ik van profiteren. Fietsen maar! Toen het donker werd en alle toeristen weg waren, passeerde ik een tempel. Ik ging op de trappen zitten en genoot van het uitzicht op het meer. Er overviel mij een enorme rust. Ik werd er emotioneel van.
Ik ben de mensen die ik tegenkwam heel dankbaar. Je hebt uiteindelijk dezelfde missie. Alleen een land verkennen, zo local mogelijk en genieten, op welke manier dan ook. Dit kunnen delen met anderen was voor mij echt een meerwaarde.
Sun Moon Lake – fietsvakantie Taiwan
Om 5h20 ging de wekker al weer. Aangezien mijn tijd beperkt is moet ik er alles uit zien te halen. Op het programma stond een hike naar Maolan mountain. Niet zo gek ver maar natuurlijk omhoog. Na een banaan en een Belgische dinokoek ben ik vertrokken. Boven genoot ik weer samen met de tientallen apen van het uitzicht. Jammer genoeg was er geen zon maar dat maakte niet zoveel uit, het was prachtig. Na de hike had ik het ontbijt wel verdiend. Zelfs de tortilla’s met soort mayonaise gingen er vlot in.
Na het ontbijt sprong ik weer op mijn fiets voor een toerke rond het meer. Ik had ergens gehoord dat het net geen 40 km zou zijn. Goed te doen dus. NOT! Het begon heel ok, fijn pad langs het water, genieten van het zonnetje dat uitgekomen was. Maar al snel moest ik van de fiets, een pad op waarbij je zelf trappen maakt en je je fiets via een ramp omhoog duwt. Dit was dus niet het chill tochtje waar ik op gehoopt had.
Xuangguang
Mijn eerste stop was aan de Xuanguang temple. Na volledige eenzaamheid van een dik uur kwam ik hier een hoop toeristen tegen die massaal van de toeristenbootjes afstapten. Er werd in een georganiseerde rij aangeschoven om een foto te nemen van een rots met Chinese tekens op. Ik ben zo blij dat ik geen idee had waarover het ging anders had ik daar misschien ook gestaan. Maar ik zag dus een bordje met ‘trail’ en dat pad zag er niet druk bewandeld uit. Na veel op en weinig af kwam ik bij de Xuanzang temple uit. Hier was het veel minder druk. Hier kon ook geen boot aanmeren en de gemiddelde mens aan de andere tempel zag ik niet direct tot hier wandelen.
Na een rondwandeling en veel info over het boeddhisme ging ik terug naar mijn fiets. De volgende stop was de parking van Cien Pagoda. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik de hele weg na de afslag geduwd heb. 1km is niet ver maar dat voelde verschrikkelijk ver. Op de parking stond een bordje met 750m. Ook goed te doen, niet? Maar niet in deze omstandigheden: vochtig, omhoog en naar mijn aanvoelen waren die 22 graden er 28. Maar het was de moeite, zeer zeker. Toen ik onderaan die toren stond zag ik de trap naar boven. Ik heb heel even getwijfeld maar heb het toch gedaan. Het uitzicht binnen en buiten was weer mooi ondanks dat het weer aan het overtrekken was.
De kabelbaan een stuk verder op de weg geeft je normaal gezien een mooi uitzicht over het meer maar boven was er mist. Hier wilde ik dus geen 300 TWD (net geen 9 euro) aan uitgeven. Na 4 km door lichte regen kwam ik bij de Wenwu temple. Dit is de meest prachtige tempel die ik al gezien heb. Wauw, gewoon wauw. Dit valt niet te beschrijven. Iedereen komt daar dus met de bus aan en ruikt dus ook heel fris. Ik na mijn uphill fietsen en ‘hiken’ allesbehalve.
Maar vol nieuwe energie of toch een beetje deed ik die laatste 5 km met als beloning lemon tart! ’s Avonds probeerde ik stinky tofu. Ik heb mijn portie niet opgekregen. Ik ben geen fan. Ik genoot van mijn laatste avond in mijn mooie kamer met uitzicht op het meer. Ik zette een film op. Nog even wat rust in de kamer want in de booking app zag ik dat de volgende overnachtingen telkens in een dorm zullen zijn.
Lees binnenkort het derde deel van mijn fietsvakantie Taiwan.
