Reismomentjes… Korte maar intense ontmoetingen, onbekende smaken en nieuwe inzichten. Grappig, ontroerend of avontuurlijk. Maar vooral onvergetelijk.

Roadtrip USA

Het is niet de eerste keer dat ik al roadtrippend door de USA trek. Al meermaals doorkruiste ik het land met een Mustang of PT Cruiser als reisgezel. Dit keer bestuur ik een stoere GMC pick up. Ik laat de V8 motor brullen en geniet van de uitgestrekte Amerikaanse wegen.

Adventure is just bad planning.

Online en bij vrienden durf ik het wel eens aan om me een expert te noemen als het over road trips gaat. Ervaring en tips genoeg toch zeker. Want ook dit keer laat ik niets aan het toeval over. Ik ben goed voorbereid, laat het onverwachte maar komen.

• Kaarten gedownload op google maps… check.
• Een goed gevulde frigobox… check.
• Bijna volle tank bij vertrek… check.
• Het gevoel dat er mij niets kan gebeuren… check, check, check.

Mijn trouwe metgezel

Kings Canyon National Park

Kings Canyon wordt ten onrechte vaak overgeslagen tijdens een road trip door de USA. Het park ligt niet op de traditionele route die toeristen maken bij een bezoek aan de westkust. Bovendien kan je de reuze sequoia’s die er groeien ook bewonderen in Yosemite of Sequoia National Park.

Maar gelukkig sla ik dit pareltje niet over. Een hele namiddag wandel ik tussen bomen zo hoog als wolkenkrabbers. Ik ontmoet er herten en trap tegen dennenappels zo groot als basketballen.

Wandeling door Kings Canyon

Ping

Het visitor center van Kings Canyon ligt op een hoogte van 2000 meter. Ik zet de afdaling in via de East Kings Canyon Road richting Fresno. Terwijl ik geniet van een indrukwekkend uitzicht op de canyon zigzag ik naar beneden. Mijn pick up onderbreekt het genot met een irritante ‘ping’. Tijd om te tanken dus. Maar ik maak me geen zorgen, met een brandend reserve lampje rij je nog gemakkelijk 100 kilometer verder.

De ping weerklinkt, precies luider en dreigender dit keer. Op mijn boordcomputer zakt het bereik met zo’n 10 mijl per halve minuut. Zo’n V8 drinkt meer dan een kameel in een oase. Op dit tempo rij ik welgeteld nog 2 minuten verder. Maar geen paniek, samen met mijn koelbox heb ik ook een bidon benzine gekocht in de Wallmart.

De koelbox heb ik natuurlijk tot de nok gevuld met allerlei lekkers. De bidon vullen stond nog op mijn programma. Er zit evenveel benzine in als er energie zit in mijn gsm batterij. Niets, nul, nada. Een nabij gelegen tankstation opzoeken zit er dus ook niet in. De zon zakt stilletjes weg en ik vraag me af of dit het moment is dat mensen beginnen te panikeren.

Maar de Canyon Road loopt naar beneden dus er zit maar een ding op. Ik kan nog een keer starten maar bij de volgende bocht hult de V8 motor zich in stilzwijgen. Ik schakel over naar neutraal en laat het gevaarte naar beneden bollen, tactisch en licht remmend in de haarspeldbochten. Na 20 mijl (die nu nog veel verder lijken dan kilometers) is het gedaan met profiteren van de zwaartekracht. Nog 1 recht stuk en de afdaling zit erop. De eerste gebouwen doemen terug op langs de weg, een dorp zou ik het niet durven noemen. En in de verte wacht de verlossing. Een tankstation, eindelijk. Stapvoets bol ik net tot aan de pomp en kom met een diepe zucht tot stilstand. I made it!

Zicht op de verlossing…

De grijns op mijn gezicht is breder dan de canyon die ik zonet overwon. Niet alleen omdat een volle tank de helft kost als thuis, maar ook omdat ik mezelf even een echte expert vind…