Reismomentjes… Korte maar intense ontmoetingen, onbekende smaken en nieuwe inzichten. Grappig, ontroerend of avontuurlijk. Maar vooral onvergetelijk.
Bellen blazen in Florida
We schrijven januari 2018. Dankzij een travel hack vlieg ik first class naar het zonnige Miami. Een aangezien ik niet dadelijk een betaalbare vlucht terug kan boeken blijf ik er enkele dagen rondhangen. De USA wordt stilaan m’n tweede thuis en enkele dagen zon doen de winter in België even vergeten. Een plan dat niet kan mislukken.
Islamorada
Zonnige stranden, gezellige terrasjes en eindeloze highways dwars door de oceaan. De US 1 richting Key West biedt voldoende mogelijkheden om te relaxen. Maar ontspanning is niet aan een reisblogger besteed. Ik zou maar eens een hotspot, perfecte foto of een gouden tip moeten missen. Dus bezoek ik aan een hels tempo enkele beachbars op Islamorada. Kleine paradijsjes waar ik het eigenlijk zonde vind om me niet hopeloos te verliezen in tijd en rum.
50 tinten appelblauwzeegroen
Bahia Honda Beach
In de late namiddag parkeer ik vlak aan het strand van Bahia Honda State Park. Een idyllisch strand dat ik uiteraard op de gevoelige plaat moet vastleggen, ook al moet ik daarvoor weer een brug beklimmen. Het uitzicht is de klim best waard, maar de vermoeidheid slaat toch wel een beetje toe. Wanneer ik vanop de parking een laatste foto wil nemen voor ik vertrek naar het volgende eiland hoor ik achter me een ruige stem. “Howdy, how are you doing?”. Op een strandstoel naast een aftandse camper zit een man helemaal onderuit gezakt. Vanonder zijn versleten cowboyhoed is enkel een grijze baard zichtbaar. Zijn zongebrande huid verraadt dat hij al langer dan vandaag op het strand rondhangt.
Ik sla uit beleefdheid een praatje met Georges, zoals dat vaak en vluchtig gaat in Amerika. Hij leeft al enkele jaren in zijn camper en doorkruist heel Amerika. “It’s a great life man” vertrouwt hij me toe. Hij vraagt me of ik op vakantie ben. Tja, vakantie is veel gezegd want veel genieten heb ik vandaag nog niet kunnen doen. “Just relax man, let me show you something”. Benieuwd volg ik hem naar het strand. Met z’n voeten in de branding begint Georges meterslange zeepbellen te blazen. Hij tekent met zeep de meest grillige schilderijen in de blauwe lucht. Met open mond bewonder ik zijn ceremonie.
Gelukkig zijn…
Georges amuseert zich zoals enkel een kind dat kan en ziet er oprecht relaxed en gelukkig uit. De zeepbellen spatten boven de Golf van Mexico uit mekaar. Een dun laagje zeepsop dat eventjes leeft en dan weer verdwijnt in de ijle lucht. Een beetje zoals de instagram stories die ik al de hele dag de ether in blaas. Het verschil is dat ik er stress van krijg, Georges krijgt er applaus voor van de zonnekloppers op het strand.
Forever blowing bubbles
Vakantie is gemaakt om te genieten van het leven. Wat is anders het nut om zover te reizen? Een balans waar menig reisblogger het wel eens moeilijk mee heeft. Wanneer een hobby verandert in werk verdwijnt vaak ook het plezier. Dat zorgde er ook voor dat mijn favoriete reismaatje definitief haar koffers nam en ik veroordeeld werd om alleen op reis te vertrekken.
Maar gelukkig neem ik de les ter harte. Ik leg m’n fototoestel terug in de auto, trek m’n zwembroek aan en neem een frisse duik in de oceaan. Ik geniet van de zon en het water. De enige foto die ik nog neem vandaag is er eentje van de zonsondergang waar ik uitgebreid van geniet, samen met mijn vriend Bud.
Life is a beach…
Telkens mijn programma te druk dreigt te worden, of ik twijfel om ergens te blijven plakken, denk ik nu aan Georges. Dan leun ik naar achter en hou de volgende hotspot voor een andere trip. En zonder zorgen bestel ik dan nog een glaasje bubbels.
