Reismomentjes… Korte maar intense ontmoetingen, onbekende smaken en nieuwe inzichten. Grappig, ontroerend of avontuurlijk. Maar vooral onvergetelijk.
Death Valley
Het is bloedheet. In de verte weerspiegelt de warme lucht het wegdek van de US 190. De airco blaast alsof z’n leven ervan afhangt. De aarde lijkt wel open te barsten en vormt een binnenweg naar de hel. Mijn GMC pick-up slingert omhoog richting Dante’s View. Zand, stof en zweet mengen zich in mijn kleren.
Uitzicht over Death Valley vanop Dante’s View
Dorst krijgt een mens er van. Want dat doe je best hier in Death Valley, genieten van de schoonheid van de woestijn met een koele Dr. Pepper in de hand. De heetste plek op aarde kan een aanslag zijn op je lichaam. En hoewel alle clichés over Death Valley kloppen worden ze toch altijd een beetje overdreven. De hitte is droog, dus best te verdragen voor een korte wandeling. De ideale momenten daarvoor zijn sunrise en sunset. Alles daartussen geeft je een openluchtsauna ervaring.
US 190
Sunrise Lagoon
Tijdig boeken is een must als je in Death Valley wil overnachten. Het aantal hotels is beperkt en de prijzen zijn nog hoger dan de temperatuur. Afkoelen in een zwembad van 35 graden is daarbij ook niet echt verfrissend. Dus rij ik 70 kilometer verder naar Pahrump, iets koeler en goedkoper.
Coyote op zoek naar verkoeling en roadrunners.
De Sunrise Lagoon ligt in een buitenwijk van het slaperige Pahrump. Het is een aaneenschakeling van trailer parks verbonden door zandwegen. Groot is dan ook mijn verbazing wanneer ik de helderblauwe lagune zie die langs mijn trailer ligt. Bill zorgt voor de ontvangst. Hij is gepensioneerd en verhuurt er 2 trailers. De lagune is ‘man made’ en het ideale decor voor een beach party.
Life is good @ Sunrise Lagoon
Zonder aarzeling duik ik in de lagune en ontwijk Bill die op z’n jetski donuts draait op het water. “It’s way cheaper to filter the water like this than buying a pump” lacht hij me toe. Voor 5 dollar mag ik ook een kwartiertje rondjes draaien. Het is een wonder hoe in het midden van de woestijn zo’n fluo blauw meer kan liggen. Ik spring toch even in de krappe douche van mijn trailer na de uitleg van Bill… “I just ad chemicals in the water“.
From dusk till dawn
’s Avonds heb ik zin om wat vrienden te maken. Enkele bewoners van het trailer park zitten in de geïmproviseerde beach bar, die ook dienst doet als wassalon. Een blik op mijn met Stella gevulde frigobox is genoeg om me uit te nodigen aan tafel. “So what the fuck are you doing in Pahrump” is de meest gestelde vraag die ik hoor.
Ik voel me toch een beetje een verdwaalde toerist. Ik ben dan ook de enige gast in het park. De overige bewoners wonen in de caravans die er staan. Of zijn zoals Lucy en ‘Vader‘, haar pikzwarte rottweiler, ondergedoken voor iets of iemand. De littekens op haar voorarmen doen me vermoeden dat het alvast niet de crack is waarvoor ze zich verstopt in de woestijn.
What the fuck are you doing in Pahrump?
De Stella valt in de smaak en er wordt meegezongen op bekende bluegrass evergreens. De gezelligheid trekt een nieuwe bewoner aan, die zich volgens Bill niet vaak laat zien. De Mexicaanse immigrant woont al 30 jaar in Amerika en ziet eruit alsof hij ontsnapt is uit een film van Tarantino. Zijn look is ruig. Zijn pokdalig gezicht en glazige blik gaan schuil achter lange slierten grijs haar. De tattoos op zijn blote borst lijken uitgelopen inktvlekken. Ik verwacht dat hij elk moment kan veranderen in een moordzuchtige vampier. Zelfs Vader kruipt weg onder tafel.
Lookalike
De lege frigobox kan geen dienst meer doen als bemiddelaar en mijn Mexicaanse vriend vraagt of ik zin heb in the good stuff. Zijn lage hese stem laat weinig ruimte voor een ander antwoord dan “sure, why not”. Uit zijn trailer haalt hij een fles tequila en de shotjes volgen elkaar snel op. Maar de sfeer slaat om. De drank, en het feit dat hij zonet 10.000 dollar heeft vergokt, zorgen voor een opstoot van agressie. Duidelijk op zoek naar een sparring partner vliegen de beledigingen in het rond. En midden in de woestijn, in een land waar iedereen een wapen heeft behalve ik, heb ik geen zin in een gevecht.
Ik dubbelcheck het slot van mijn trailer en doof de lichten. Het maanlicht verlicht een silhouet dat al vloekend enkele keren rond mijn trailer sluipt. Ik hou me zo stil mogelijk en hoop dat de tequila ook de moordzuchtige Mexicaan snel naar zijn roes brengt.
’s Morgens word ik wakker met mijn kleren nog aan. Ik lig bovenop mijn lakens met een steakmes in de hand, klaar om een eventuele vampier aanval af te weren. Ik neem afscheid van Bill, neem wat excedrin tegen de koppijn en vraag me af… “what the fuck was I doing in Pahrump?“.
